Para sorpresa no xuízo do procés, o que declarou Josep Lluís Trapero, que non foi un policía calquera: daquela, setembro do 17, era o maior, o xefe dos Mossos d'Esquadra. E daquela pasaba por ser o mito do independentismo. O xefe dunha forza armada de 17.000 homes encargado de manter a orde nas datas do gran desafío. Sobre el caeron todas as sospeitas e todas as acusacións: que se traizoou as forzas de seguridade de Estado, que se aparentou actuar pero fíxoo de xeito que permitiu que se votase, que desobedeceu aos xuíces, que se foi cómplice de todo... E onte montou unha historia que intenta ser todo o contrario e desmontar esa imaxe. Queden para a pequena historia estas revelacións que fixo: que o seu xefe, o conselleiro do Interior, Forn, tivo cousas e verbas dalgunha irresponsabilidade; que el nunca estivo na doutrina independentista; que os Mossos estaban dispostos a aplicar a Constitución; e a gran revelación de impacto: que el e os Mossos estaban dispostos a deter a Puigdemont e a todos os conselleiros do Goberno catalán se así llo mandaban o fiscal e o Tribunal Superior de Xustiza. A gran confesión do xuízo.

O primeiro que teño que dicir é que Trapero tivo o bo xesto de declarar, porque podía non facelo para non prexudicarse na causa que se segue contra el na Audiencia Nacional. Polo tanto, a primeira dúbida é se falou así porque está a construír o seu propio relato. É dicir, a construír a súa propia defensa, que non sei se a ten, pero, se a ten, non é mala. Nunca se sabe que historias preparan os avogados para salvar os seus clientes.

O segundo é que foi unha pena que non detivese ou non lle mandasen deter a Puigdemont e os demais. Perdemos un grande espectáculo. O gran rebelde e os seus cómplices, detidos; pero non polas forzas de ocupación do represor Estado español, senón polos propios policías cataláns, lanzados a dar por presos aos que lles dan as ordes. Se se fixese, ao mellor cambiaría o signo do procés e hoxe estariamos noutras condicións políticas: sen Torra dicindo as barbaridades que di; sen lazos amarelos, que son aúltima forma de protesta, desobediencia e quizais rebelión sen armas, e sen o tal Puigdemont predicando as maldades de España polo mundo. Unha pena. Hai quen lle bota a culpa a Rajoy, porque non foi quen de empuxar a Fiscalía. Hai quen lles bota a culpa aos xuíces, que pecaron de prudentes porque aínda non se cometeran os feitos e, cando quixeron actuar, Puigdemont xa estaba en Bruxelas. Pero iso é o de menos. Se o que queda é que os Mossos defenden a Constitución, a cuestión catalá polo menos non está peor.