Os últimos meses con vida de Alejandro Gómez foron toda unha lección de coraxe. O valor de quen se enfronta á enfermidade coa perspectiva dun sprint difícil de vencer.

A Alejandro Gómez, un dos grandes do fondo español, seguímoslle o paso solvente por tres xogos olímpicos: Seúl, Barcelona e Atlanta. Vímolo noveno nos 10.000 do mundial de Tokyo, quinto no maratón do europeo de Budapest do 98 e sexto no de Múnic de 2002. Gabámolo ao riparlle o récord español a Martín Fiz no maratón de Rotterdam do 97. Cinco títulos nacionais dos dez mil, dous de medio maratón e outros tantos de cros elevaron a súa figura ao máis alto, malia que aquí nunca conseguira o recoñecemento, coma o profeta en terra propia.

E así marchou. Rodeado dos seus mellores amigos, os cans, cos que gozou das últimas dozuras do éxito deportivo. O instinto batallador que o fixo, por exemplo, subcampión de Europa de cros un dous de decembro de 1995, o mesmo día que en Ribeira, cousas do destino, nacía Ana Peleteiro. A triplista que aspira agora a coller o facho que deixa Alejandro como mellor atleta galego. O tempo dirá. Ese tempo ás veces tan triste ao que Charles Chaplin chamou "o mellor autor, porque sempre atopa o final perfecto".