O pai de Déborah Fernández, a moza cuxo cadáver foi localizado dez días despois da súa desaparición na contorna de Samil, en Vigo, en 2002, declarou este xoves por primeira vez nun xulgado, e, de feito, é o primeiro familiar en facelo nunha causa pechada e reaberta varias veces.

Antes de comparecer perante o xulgado de Instrución 2 de Tui, que tamén tomou declaración por  vídeoconferencia a unha amiga de Déborah que reside no estranxeiro, José Carlos Fernández expresou a súa esperanza de que a instrución traia resultados tras 18 anos de "dar sempre contra un muro".

Logo, á conclusión do seu interrogatorio como testemuña, que se prolongou unha hora e cuarto, indicou que estaba "tranquilo", igual que antes de entrar no xulgado, e que contestou a todo o que lle preguntaron.

Sinalou tamén que haberá que agardar a que o xulgado cite máis testemuñas e ver "de que fíos hai que tirar".

Neste sentido, pediu que chamen a súa esposa e unha sobriña que estivo con Déborah o día que desapareceu.

José Carlos Fernández manifestou que "a esperanza é algo que nunca se perde" e que "hai que ser optimistas", aínda que é consciente de que é "moi difícil" desentrañar o caso porque hai "moitos indicios, pero non concluíntes".

Tras a última reapertura da causa, a finais do ano pasado, a escasos meses de que prescribise, declararon quince persoas, todas elas da contorna social de Déborah Fernández, coas que se trata de reconstruír as horas previas e posteriores á súa desaparición.

En xaneiro pasado, un desas testemuñas comentou brevemente aos medios que a súa contorna confía en "saber quen é o culpable".

Mentres, os familiares de Déborah Fernández esperan que se acabe "facendo xustiza" e aclaran que non promoven ningún tipo de "caza de bruxas" senón a vontade de que "se esclareza a verdade".

Deborah Fernández-Cervera, desaparecida cando facía deporte na zona de Samil, en Vigo, en 2002, foi achada morta dez días máis tarde ispe entre unhas matogueiras xunto á estrada C-550 no Rosal (Pontevedra).

A causa xudicial foi arquivada en 2010, pero unha campaña impulsada pola familia da moza ante a proximidade da prescrición do delito, en 2012, permitiu a aparición de novos testemuños e a práctica de novas dilixencias que derivaron na súa reapertura.

Por medio dun auto do 7 de novembro, a maxistrada do Xulgado de Instrución 2 de Tui acordou a reapertura das dilixencias para a práctica de novas probas periciais, mentres que noutro auto, do 25 de novembro, a xuíza denegou diferentes probas propostas pola familia pero aceptou inicialmente a declaración en calidade de testemuñas de sete persoas.

Logo sumáronse as seis que declararon en xaneiro e outras dúas que o fixeron hoxe.