O que fixo onte o Parlamento catalán non é doado de explicar, como se demostra hoxe na prensa. Por exemplo, El País di que Esquerra burla o Tribunal Constitucional días antes de negociar co Goberno. Pero La Vanguardia só ve no que se aprobou unha serie de xiros retóricos. E todo é verdade. O medo é libre e, como o Constitucional avisou de consecuencias penais se aprobaban unha moción de reprobación á monarquía e o dereito de autodeterminación, estiveron dándolle voltas a ver como burlaban o Tribunal e facían valer a súa. É o que se chama un xesto de astucia, que é a palabra que máis se leva na política catalá. Pensan que, se son máis astutos ca Madrid, poden gañar todo, demostrar que son máis listos e, no fondo, que pasan polo forro a legalidade. Non conseguiron un consenso para unha resolución unitaria, é dicir, que lles faltou a astucia, e optaron polo encaixe de palillos: votaron as emendas a non sei que, que contiñan os textos vetados, e quedaron tan tranquilos. Como se triunfase a astucia.

No fondo, o que queren é quedar por riba de calquera institución do Estado, e con iso confórmanse. Pensan que son o parlamento da república catalá, dun estado soberano, non o parlamento dunha comunidade autónoma, e que poden facer o que queiran. “Supremacistas” é o que lles chama o señor Ollero, que foi deputado nacional do PP e agora é maxistrado do mesmo Constitucional. E como pensan que xa son independentes, ven que é censura calquera cousa que lles digan dende Madrid e que poden decidir sobre todo, incluso sobre a forma do Estado. Cada resolución súa é un conflito de lexitimidades.

Aínda que, agora que o penso, non sei por que lles dou tanta importancia. O que a súa actitude me lembra é un grupo de mozos e mozas que desfrutan planificando e facendo falcatruadas. Como son un parlamento, son falcatruadas institucionais. Divírtense moito, dedícanlle horas, días, semanas, meses a ese divertimento e entreteñen a opinión pública. Como non fan leis, porque o goberno catalán non lles remite ningunha, que está tamén nas falcatruadas, cumpren aquilo que se di moito polas poboacións de España: “Cando o demo non ten que facer, co rabo mata moscas”. E nesas andan: matando moscas co rabo, benquerido Valiñas. O malo é que estas falcatruadas teñen consecuencias. Unha delas pode ser que empecen a provocar o 155.