A votación da investidura máis axustada da historia desenvolveuse este mediodía no Congreso dos Deputados. O pleno retomouse ás 12 do mediodía cun breve discurso do candidato, Pedro Sánchez, tras o que houbo unha quenda de intervencións breves de todas as forzas políticas.

Despois, os deputados votaron de viva voz, poñéndose en pé, e finalmente non houbo sorpresas: 167 votaron a favor da candidatura de Sánchez e 165 en contra, fronte a 18 abstencións. Isto permítelle a Pedro Sánchez converterse en presidente do Goberno.

No lado do si situáronse PSOE, Unidas Podemos, PNV, Máis País, Compromís, NC, Teruel Existe e BNG, e no lado do non, PP, Vox, Cs, JxCat, UPN, CUP, PRC, Foro e a deputada de CC, Ana Oramas, que pasou da abstención ao voto contrario, a pesar do acordado polo seu partido. Na abstención, mantivéronse ERC e Bildu.

A diferenza da primeira votación do pasado domingo, a deputada do grupo de Unidas Podemos  Aina Vidal, enferma de cancro, asistiu á sesión para votar a favor de Sánchez.

Pola súa banda, o deputado do PNV Íñigo Barandiaran, que tamén votou si á investidura, emitiu o seu voto telemáticamente, como xa fixo o pasado domingo.

Sánchez, aclamado polo PSOE e Unidas Podemos nada máis ser investido

O candidato xa investido para ser presidente do Goberno, Pedro Sánchez, foi aclamado polos deputados do seu grupo e os 35 de Unidas Podemos nada máis coñecer o resultado da votación.
"Moi contento; grazas, de verdade", foron as palabras que Sánchez pronunciou nos corredores do Congreso tras abandonar o hemiciclo.

O líder do PP, Pablo Casado, foi o primeiro en achegarse ao candidato para felicitarlle, pero foi un frío saúdo, tan só un apertón de mans, en tanto que o futuro vicepresidente, Pablo Iglesias, non puido disimular as bágoas.

Tras proclamar o resultado da votación a presidenta do Congreso, Meritxell Batet, varias emocións ocuparon os escanos.

Sánchez púxose en pé para recibir o aplauso dos demais 119 deputados socialistas, así como o dos 35 de Unidas Podemos, todos eles tamén en pé. Estas dúas formacións compoñerán o inminente novo Goberno de coalición.

Pablo Casado foi o primeiro en felicitar a Sánchez, para o que tivo que superar a nube de fotógrafos creada ao redor do xa candidato investido. Foi un apertón de mans moi frío.

Tras el, saudouno o portavoz do PNV, Aitor Esteban, e a de Cs, Inés Arrimadas, así como a presidenta do Congreso, Meritxell Batet.

Poucos minutos despois, Sánchez e Iglesias fundíronse nun abrazo e estreitáronse a man, pousando ante os informadores gráficos.

O líder de Unidas Podemos colleu un ramo de flores para entregarllo á deputada catalá Aina Vidal, quen acudiu ao Congreso para votar a pesar do cancro que lle impediu facelo o pasado domingo, na primeira votación. Ela, entre bágoas, deu as grazas mentres os seus compañeiros de bancada coreaban "si se pode".

Sánchez tamén departiu con ela uns instantes, tras recibir as felicitacións, un a un, dos parlamentarios do seu grupo, todos os deputados e algúns senadores.

Outro dos que chorou foi Iglesias; non puido ocultalo no abrazo que se deu co seu responsable de Acción de Goberno, Pablo Echenique.

Antes de abandonar o hemiciclo, Sánchez parouse a pousar para os fotógrafos e mesmo se fixo unha foto con eles.

PSOE e Unidas Podemos forman o primeiro goberno de coalición da democracia

A investidura de Pedro Sánchez supón un fito na historia política de España, posto que o Goberno que van formar o PSOE e Unidas Podemos é o primeiro de coalición que houbo en democracia en España, onde o último executivo multipartidista foi o da Fronte Popular na II República.

O goberno de esquerda nace case dous meses despois de que Sánchez e o líder de Unidas Podemos, Pablo Iglesias, selasen un pacto dous días despois das eleccións xerais do 10 de novembro.

O que é unha práctica habitual en Europa, onde máis da metade dos países da UE contan con executivos multicolores, foi ata o de agora unha anomalía en España, aínda que si foron comúns nas autonomías e nos concellos.

O goberno inédito de esquerdas que vai encabezar Sánchez, con Iglesias como un dos seus vicepresidentes, ten como precedente o que se constituíu no último período da II República.

A chamada Fronte Popular, integrado por máis dunha ducia de partidos de esquerdas, entre eles o PSOE, o PCE e diversas formacións republicanas, xurdiu das eleccións celebradas en febreiro de 1936 e estivo á fronte do goberno ata o fin da Guerra Civil en abril de 1939.

Á fronte dos diversos executivos da Fronte Popular, estiveron presidentes como Manuel Azaña, Santiago Casares Quiroga, José Giral, Francisco Largo Caballero e Juan Negrín.

Os gobernos de coalición tamén foron unha tónica xeral durante o período republicano, primeiro no bienio azañista (1931-1933) e, posteriormente, durante a etapa da CEDA (1934-1936), integrada por partidos de dereita e católicos.

Superada a ditadura franquista e tras as primeiras eleccións democráticas en 1977, houbo diversos intentos de formar executivos plurais, en particular, a partir dos anos 90, pero non chegaron a bo porto.

Felipe González foi o primeiro, en 1993, cando expuxo unha proposta de romper a tradición dos gobernos monocolores tras perder a súa maioría absoluta.

González ofreceu a CiU e PNV, entón liderados por Jordi Pujol e Xabier Arzalluz, respectivamente, pasar a formar parte do seu gabinete, pero declinaron.

Coa chegada ao poder do PP en marzo de 1996, sen maioría absoluta, José María Aznar tamén sondou ás dúas formacións nacionalistas para que entrasen no Consello de Ministros, pero tamén sen éxito.

O intento máis serio de fraguar un goberno plural foi o que promoveron o PSOE e IU nas eleccións de 2000, cando os seus dirixentes, Joaquín Almunia e Francisco Frutos, respectivamente, foron en tándem. Pero Aznar arrasou nas urnas e fixo naufragar a coalición de esquerda.

A pesar da súa maioría absoluta, o líder do PP volveu tentear a CiU para que entrase no goberno, pero Pujol desestimou a man tendida alegando a falta de sensibilidade autonómica do PP.

José Luis Rodríguez Zapatero (2004-2011), sen ter maioría, non se expuxo compartir goberno e recorreu á "xeometría variable" para sacar adiante acordos coa esquerda ou cos nacionalistas.
Non sería ata 2016, con Mariano Rajoy en minoría, cando volveu poñerse sobre a mesa a opción dun goberno multicolor ante o escenario de bloqueo político.

Rajoy propuxo ao líder do PSOE, Pedro Sánchez, e a Ciudadanos, unha gran coalición á alemá para evitar novos comicios, pero, de novo, o intento fracasou.

O que vai ser primeiro goberno de coalición tece as súas raíces no desexo que Pablo Iglesias xa trasladou en 2016 a Pedro Sánchez, aínda que este inclinouse inicialmente por pactar con Ciudadanos e, de novo, en xullo do pasado ano, tras as eleccións do 28 de abril.

"É unha honra camiñar xunto a vós. Si se pode", afirmou Iglesias durante o debate de investidura para dar a benvida á histórica coalición.